pH, más que hamor, frensi.

Te hablé sobre las nubes,
de los ojos hinchados por las lágrimas,
acerca de las marcas dejadas por las manos
en las mesitas que han estado mojadas.
En público y en secreto.
Yo te hablé sobre las nubes,
acerca de ti y de mí.

Te hablé con las olas,
te hablé con la oscuridad,
con el perro y la linterna,
con el café y la mujer que reparte las cartas,
en un susurro, y gritando.
Te hablé con las olas
te hablé durante la noche.

Te hablé a la medianoche,
te lo dije en el momento en que no se habla,
cuando con mi mente, solo un poco, te toqué
y se encendió en llamas el vestido que llevabas.
Desde una distancia próxima y de lejos.
Te hablé a la medianoche
con las estrellas, que miraban.


Σου το ‘πα για τα σύννεφα
σου το΄πα για τα μάτια τα κλαμένα
για τα σημάδια που άφησαν τα χέρια μας
πάνω στα τραπεζάκια τα βρεμένα.
Στα φανερά και στα κρυφά
σου το ‘πα για τα σύννεφα.
Για σένα και για μένα.

Σου το ‘πα με τα κύματα
σου το ‘πα με τη σκοτεινή ρουφήχτρα
με το σκυλί και με το κλεφτοφάναρο
με τον καφέ και με την χαρτορίχτρα.
Ψιθυριστά και φωναχτά
σου το ‘πα με τα κύματα.
Σου το ‘πα μες στη νύχτα.

Σου το ‘πα τα μεσάνυχτα
σου το ‘πα τη στιγμή που δε μιλούσες
που με το νου μου μόνο λίγο σ’ άγγιζα
κι άναβε το φουστάνι που φορούσες.
Από κοντά κι από μακριά
σου το ‘πα τα μεσάνυχτα.
Με τ’ άστρα που κοιτούσες.